قضا و قدر از سری سخنرانی‌های شهید دکتر عبدالحمید دیالمه با عنوان ضابطه حرکت بر صراط مستقیم است.

امام علی ع در نهج البلاغه حکمت ۲۸۷ مسیر بحث در مورد قضا و قدر را تاریک و ناپایان می‌داند. قضا و قدر
از جمله مسائلی است که عدم درک و فهم عمیق آن باعث بروز اختلافات زیادی شده و انحرافات بی شماری را
از صراط مستقیم به همراه داشته است
او در مجموعه سخرانی‌های خود با عنوان ضابطه حرکت بر صراط مستقیم شناخت قضا و قدر را یکی از مهمترین
ضابطه در این مسیر می‌داند و آن را بر اساس دغدغه و فهم عمیقی که از مسائل دینی داشته بیان می‌کند
دکتر دیالمه که در بحبوحه انقلاب حرکت و شتاب مردم در رشد سیاسی را نامتوازن با رشد گام به گام و کُند دینی
آنها می‌دید سیاستزگی را یکی از آسیب‌های همین عدم توازن می‌داند
لذا تمام تلاش خود را در تدوین مفاهیم صحیح دینی و نقد افکار و اندیشه‌های التقاطی و انحرافی انجام می‌دهد
که کتاب قضا و قدر یکی از آن هاست
شهید دیالمه ادعای عارف پیشگی نداشت، اما از معرفت بهره مند بود. فیلسوف مسلک نبود، ولی در خردورزی
کم نظیر بود،دنیا گریز نبود، اما دنیایش با دنیای جوانان هم سن و سالش متفاوت بود
مرزبندی اش با گروه ها و تشکّل هایی که با اسلام زاویه داشتند، روشن بود و درعین حال، بیش از خود آنان
بر افکار انحرافی و اندیشه های باطلشان تسلط داشت
پشتوانهٔ صلابتش در روز، اشک های عاجزانهٔ شب هایش بود. او همه کس بود و هیچ نبود؛ زیرا با وجود کسب دانشی عمیق در فهم دین، ادعایی نداشت
وی راه میانبُری را که خود در جوانی برای فهم دقیق دین پیموده بود، سخاوتمندانه به،دیگران نیز نشان داد